ضرب المثل کرم از خود درخته

گاهی اوقات برخی از مردم به علت کارهایی که انجام می‌دهند خود را درگیر مسائل و مشکلاتی می‌کنند. در این حالت افراد برای اینکه فرد خطاکار را از اشتباه خود آگاه کنند، می‌گویند: خودت تقصیر کار هستی و باید جور کار غلطت را بکشی و راهی جز این نداری.

ریشه و داستان ضرب المثل کرم از خود درخته

در روزگاران قدیم فرد جوانی در روستایی زندگی می‌کرد که از اعمال و رفتارهای ناپسندی برخوردار بود. جوان هرروز با انجام امور ناپسند و رفتارهای ناشایست مردم را از خود رنجانده و دور می‌کرد. روزی که دیگر کسی در نزدیکی او نمانده بود، تصمیم گرفت که به فردی صالح و موفقی تبدیل شود تا دوباره بتواند خود را به افراد نزدیک کند.

پس نزد پیرمردی که بزرگ روستا به شمار می‌آمد رفت و شروع به تعریف ماجرا کرد و از او علت اینکه همه او را ترک کرده بودند را خواستار شد.

پیرمرد با اندکی تفکر گفت: ای جوان ایراد از تو و کارهایت است که مردم را فراری داده‌ای. تو با انجام امور نادرست سبب شدی که مردم تو را ترک کرده و دیگر نزد تو پیدا نشوند. آن‌ها که تو را ناصالح دیده‌اند، صلاح دانسته‌اند که برای در امان ماندن تو را کنار بگذارند.

جوان که از گفته‌های پیرمرد نسبت به اعمال خود آگاه شده بود تصمیم گرفت که دیگر کار غلطی انجام نداده و به راه درست هدایت شود.

از آن زمان هروقت افراد می‌خواستند که فردی را از اعمال و کارهای نادرستش آگاه کنند که بفهمد ایراد از خود اوست و باید نسبت به درست کردن آن اقدام کند، از ضرب المثل ایراد از خود درخته استفاده می‌کنند.

ضرب المثل

معنی و کاربرد ضرب المثل کرم از خود درخته

به کسی می گویند که منشأ گرفتاری ها و بدبختی هایش، اعمال و رفتار خودش باشد.
یعنی آفتی که فرد را از پا در می آورد، از ابتدا در درون خودش رشد کرده است. مثلا کسی به اطرافیانش بسیار حسادت می ورزد و با رفتارش آن ها را تحریک می کند که علیه او اقدام کنند. وقتی آسیبی به این شخص حسود برسد، بقیه می گویند کس دیگری را سرزنش نکنید؛ بلکه کرم از خود درخت است!
یعنی خود او باعث تمام این مشکلات شده و کِرم ها را خودش در وجودش خودش پرورش داده و بزرگ شدند مثل کرم های یک درخت که در ابتدا تخم کوچک و ناچیزی هستند ولی رفته رفته بزرگ که میشوند و تولید مثل می کنند، تمام وجود درخت را فرا می گیرند و آن را از پا در می آورند و حتی به میوه های درخت هم رحم نمی کنند.
می گویم:
صفات زشت و ناپسندی که در وجود انسان پیدا می شوند، در ابتدا به چشم نمی آیند ولی اگر انسان هیچ تلاشی برای از بین بردن آنها نکند، رفته رفته بزرگ می شوند و تمام وجود او را فرا می گیرند و به شخصیت او ضربه می زنند.
مثل دو بهم زنی، دروغ، مسخره کردن و … که از همین رفتارهای ناپسند، آسیب های زیادی به انسان وارد می شود از جمله آسیب های اجتماعی مثل بی اعتبار شدن فرد در نزد دیگران؛ که سر منشأ و همان کرم اولیه (!) از وجود خود شخص شروع شده است!