حضرت آیت الله جوادی آملی: حضرت علی(ع) محب و محبوب خداست

جامعه‌ای که محب یکدیگر باشند، محب الله خواهند بود

اگر محبوب یکی بود محب‌ها هم یکی خواهند بود، اگر جامعه به یک محبوب دل بست خودشان هم محبّ یکدیگر خواهند بود، جامعه‌ای که محبّ یکدیگر باشند، هم محبّ الله خواهند بود هم می‌توانند در دنیا و آخرت از حسنات الهی برخوردار باشند. حضرت آیت الله جوادی آملی در جلسه درس اخلاق هفتگی خود که پنجشنبه این هفته در محل نمازخانه بنیاد بین المللی علوم وحیانی اسراء برگزار شد با بیان این مطلب که "تنها راه نجات بشر، ارتباط با خدای سبحان است" اذعان داشتند:

از طرفی اگر عنداللّهی شدن کمال نهایی است، کسی که همه همّت‌ او در عبادت، «شوقاً الی الجنّه» باشد لزوماً عنداللّهی شدن و آن جمال نامتناهی را زیارت کردن که برترین کمال معقول و محبوب همان است نصیب او نمی‌شود.اگر کسی تربیت‌شده دستگاه الهی باشد بدون اذن خدا حرفی نمی‌زند و بدون اذن خدا کاری انجام نمی‌دهد، وقتی انسان عبادتی را بر اساس «حبّاً» انجام داد هم هدف حقیقی را مد نظر قرار داده و هم از رنج دوزخ رهایی یافته و هم به گنج زیارت محبوب رسیده است.وجود مبارک حضرت امیر و همچنین حضرت زهرا(سلام الله علیهما) هنگامی که در محراب عبادت می‌ایستادند فرشته‌ها از نور آنها استفاده می‌کردند؛ اینها «حبّاً لله» خدا را عبادت می‌کردند، اگر می خواهیم پیرو علی‌بن‌ابی‌طالب و فاطمه زهرا(سلام الله علیهما) باشیم باید برتر از «خوفاً من النار» و برتر از «شوقاً الی الجنّه» بیاندیشیم.بابی در جوامع روایی ماست به نام «باب فضل علیّ و فاطمه»؛ فاطمه(سلام الله علیها) با علی‌بن‌ابی‌طالب(علیه السلام) در بسیاری از فضایل شریک است و راز و رمز فضیلت آن بانو هم در عبادت‌های حُبّی و شکری است نه خوفی و شوقی، اگر کسی به این مقام والا بار یافت حتی فرشتگان از او بهره می‌برند، آن بانو را زهرا نامیدند برای اینکه از محراب عبادت او شعاری به ملکوت می‌رسید، برای آسمانی‌ها حضرت درخشنده و تابنده است همان‌طوری که ستاره‌های آسمان برای اهل زمین می‌تابند حضرت که در محراب عبادت می‌ایستاد برای فرشتگان رحمت بود.وجود مبارک حضرت رسول(علیه و علی آله آلاف التحیّه و الثناء) فرمود ایمانتان وقتی کامل می‌شود که من نزد شما محبوب‌تر از خود شما باشم؛ این فرمایش حضرت یک تفسیر ظریفی دارد، معنای ظاهری آن این است که هر چه حضرت دستور داد بر خواسته، فکر و قانون ما مقدم است، این مسئله ولایت ائمه و ولایت اولیای الهی است، این درست است، اما این اُولیٰ بودن نشان می‌دهد که نبیّ باید برای مؤمنین احبّ از خود مؤمنین باشد چون اُولای بالمؤمنین است، پس معلوم می‌شود پیامبر عزیزتر، محبوب‌تر و گرامی‌تر است لذا ما اول باید او را دوست داشته باشیم و بعد خودمان را، همین معنا درباره دیگران هم مصداق دارد؛ از وجود مبارک پیغمبر(علیه و علی آله آلاف التحیّه و الثناء) سؤال کردند که ما چه کار کنیم در صحنه معاد نجات پیدا کنیم؟ فرمود: «أنت مع مَن أحببت» تو با محبوبت محشور می‌شوی.آ‌نچه جامعه را به هم مرتبط می‌کند همین محبّت به یکدیگر وِ داد و دوستی به یکدیگر است، اگر محبوب یکی بود محب‌ها هم یکی خواهند بود، اگر جامعه به یک محبوب دل بست خودشان هم محبّ یکدیگر خواهند بود، جامعه‌ای که محبّ یکدیگر باشند، هم محبّ الله خواهند بود هم می‌توانند در دنیا و آخرت از حسنات الهی برخوردار باشند.کار ذات اقدس الهی اصلاح سیّئات است نه طرد افراد سیّء مگر اینکه آنها به هیچ وجه اصلاح‌پذیر نباشند، دستور دین این است که در حوزه جامعه بدی و دشمنی را دفع کنید نه بد را، شما دوستان یکدیگرید، مسلمانید، مؤمنید، پیرو قرآ‌ن و عترتید، شما با هم اختلاف ندارید، لذا لازم است هرگونه تشطّتی، تعدّد آرایی و کثرتی پیدا شد آن کثرت، تشطّت و اختلاف را دفع کنید. اگر با کسی اختلاف دارید او را از پا در نیاورید اختلاف را در پا در بیاورید و شخص بد را در جامعه اصلاح کنید.چنین جامعه‌ای به برکت قرآن و عترت جامعه نورانی خواهد بود هم از «خوفاً من النار» و هم از «شوقاً الی الجنّه» می‌رهد و هم به «حبّاً لله» و «شکراً لله» خواهد رسید.